Posiadanie... pomaga czy szkodzi?

Oglądam świat z różnych punktów widzenia. Przez pryzmat moich przyjaciół, znajomych, rodziny, klientów. Często słyszę takie głosy - "eh, jakbym miała więcej pieniędzy, to kupiłabym sobie lepszy telewizor", "jakbym miała pieniądze to poszłabym do dietetyczki, niech coś zrobi z tym moim tłuszczem", "kupiłbym nowy stolik", "jadłbym w restauracjach", "chodziłbym na siłownię", etc. ...

Patrzę na te oczekiwania, żądania, marzenia i widzę, że ich "właściciele" wracają do domu, siadają przed swoim starym telewizorem lub laptopem, włączają ulubiony serial lub portal społecznościowy i w najlepsze oddają się "nicnierobieniu"...

Czy to możliwe, że gdyby mieli więcej pieniędzy nagle zaczęliby się odchudzać, chodzić na siłownię lub do restauracji? Czy to możliwe, że tylko dlatego, że mają mało pieniędzy są mało aktywni i spędzają czas w domu?

A co by było jakby nie było restauracji? Siłowni? Kin? Dietetyków? Czy wtedy też siedzieliby w domu? Otóż wygląda na to, że tak! Po prostu wtedy zamiast braku pieniędzy przeszkadzałby im brak dostępu do rozrywek.

A co by się stało jakby spróbować popatrzeć na świat ze zgoła odmiennej perspektywy - z takiej, w której większość rzeczy jesteśmy w stanie zapewnić sobie sami (mając dostęp do mediów, wiedzy i innych ludzi)?

Restauracja? Właściwie czym różni się od świetnie podanego dania przez nas samych? A siłownia? Czy nie można zapewnić sobie treningu wykorzystując to co mamy dostępne? Barierki, drzewa, płoty, trzepaki.

No dobra, pomyślicie - racja, ale stolika sobie sam nie zrobię, ani telewizora! Tak, to prawda (no może z tym stolikiem bym się kłóciła). Tylko czy telewizor to coś niezbędnego do życia? Przy założeniu, że każdy z nas ma telefon z dostępem do internetu, więc ma stały dostęp do mediów. Czy nie można wolnego czasu spędzić np. z książką albo na spacerze? Nie mówiąc już o zwyczajnych spotkaniach towarzyskich (na których się rozmawia, a nie ogląda zdjęcia w swoich telefonach).

Ostatnio postanowiłam w dużej mierze zrezygnować z dóbr "zbędnych". Co z tego wyniknęło? Zaczęłam więcej przebywać na powietrzu (zamiast na siłownię idę do pobliskiego parku, mimo tego, że jest zimno), więcej rozmawiać z ludźmi (zamiast siedzieć przed portalem społecznościowym po prostu spotykam się z ludźmi), więcej robić samemu (chcę odżywiać się zdrowo - sama ułożę sobie dietę, poczytam, nauczę się, a potem zobaczę jak reaguję na nią mój organizm).

Kiedy patrzę teraz na swoje życie widzę, że jest zdecydowanie bardziej aktywne. Jest wiele rzeczy, których się uczę. Kiedy przychodzi mi do głowy skorzystanie z jakiejś usługi najpierw sprawdzam, czy nie jestem w stanie sama sobie jej zapewnić i, o dziwo, w wielu przypadkach okazuje się, że tak.

Co to oznacza? Czy posiadanie pieniędzy i wygód ma nas doprowadzić do stanu, w którym samodzielnie nie będziemy w stanie poradzić sobie z najprostszymi rzeczami?

Czemu nie potrafię odpoczywać?

Niezmiernie wyjątkowym wydaje mi się ostatnio fakt, że oczekiwany odpoczynek, na który tak liczyłam i z którym wiązałam tak wielkie nadzieję, stał się dla mnie w chwili obecnej źródłem frustracji!

Odpoczynek przyszedł nieco niespodziewanie, bo nie do końca z mojej woli (raczej z woli organizmu, który wykrzyknął "BASTA!" w odpowiedzi na moje zamiłowanie do ciągłej pracy i treningu). 

Przyszedł i moja pierwsza myśl była taka: "aha! będzie czas na czytanie, gotowanie, spacery, wylegiwanie się w słońcu, rozmowy, znajomych, etc...". 

No i proszę - oto ten czas! 

Próbuję czytać, ale cały czas czegoś mi brakuje, nie taki język, nie ta fabuła. Odkładam.

Gotuję... Ale nie! Jak? Po co? Zaraz przybędzie kilogramów! Odpada, jest odpoczynek, nie mogę się najadać (frustracja, bo przecież mam ochotę, ale nie!, bo nie trenuję).

Dobrze, co tam jeszcze zostało na liście... spacery? TAK! O nie, znowu pada! Nie chcę spędzać spacerów na walce z deszczem (jest listopadowy lipiec, dramat, minus trzysta stopni i ciągły deszcz! Nie wychodzę!).

Wylegiwanie się w słońcu? Zapomnij, słońca nie ma, w końcu to "lato", nie wiem czego oczekiwałam? 

Znajomi? Dobra! W ciągu dwóch tygodni spotykam się z kilkunastoma ludźmi, z którymi nie widziałam się wieki, ok, to sprawia przyjemność, super, nareszcie czuję, że żyję!

Ale mijają dwa tygodnie i znowu to samo... za mało! W jaki sposób to co robię, to jest działanie twórcze? Albo ambitne? Co to zmienia w moim życiu? W jaki sposób łata lukę po treningach, od których chwilowo jestem zmuszona odpocząć? Czy zastąpi mi twórczą pracę? Raczej nie... i znowu boli, znowu nie tak jakbym chciała...

A z tyłu głowy kotłuje się, że od września (jak skończy się urlop i zrobi się warunek) znowu będę pracować, trenować, uczyć się, czytać, etc.... ale jakbym o tym zupełnie zapomniała. 

Ciągle odczuwam brak czegoś, niedobór, a przecież miałam odpoczywać, po odpoczynku nabrać sił i wystartować jak rakieta, na maksa, z energią, która będzie wywalała ludzi z butów (i mnie przy okazji), a tymczasem widzę, czuję, że ten odpoczynek męczy mnie wielokrotnie bardziej niż nadmierny wysiłek i czuję, że się w tym wszystkim zupełnie zgubiłam.

I taka zgubiona, poszukuję rozwiązania, które dokładnie znam! Wiem, że zaakceptować i cieszyć się trzeba tym odpoczynkiem i radość czerpać z niego ogromną po to, żeby naładować się emocjami pozytywnymi, zredukować poziom kortyzolu, poczuć "wakacje"... tylko jak ja mam to zrobić?

O "stracie"

Odkrywam nie bez zaskoczenia, że wszystko, co z mojego życia znika, odchodzi, tak naprawdę było blokadą do dalszego rozwoju. Pomimo smutku związanego z utratą czegoś, co było ważne i wytyczało pewien sens w życiu, racjonalnie stwierdzam, że właśnie było to czynnikiem ograniczającym. Czemu? Bo wytyczało pewną drogę, która była ustalona, a kiedy zniknęło - droga może się zmieniać i ewoluować, więc następuje rozwój.

I nie ma to znaczenia czy mowa tu o stanowisku pracy, człowieku czy miejscu zamieszkania. Generalnie jeżeli coś znika, to zamiast buntować się i rozpaczać trzeba wyraźnie przyjrzeć się sytuacji i odpowiedzieć sobie na pytanie: "Co to blokowało w moim życiu?". Dość szybko pojawia się odpowiedź, a jeżeli się nie pojawi, to znaczy, że jeszcze trzeba na nią poczekać, ale przyjdzie z pewnością.

Strata, a właściwie "strata", jest więc przyczynkiem do nowego początku, często też motywatorem. Bo nagle zawala się jakiś spokojny, uporządkowany świat i żeby poczuć się ponownie dobrze, trzeba go sobie poukładać na nowo. Czyli "strata" daje nam kopa w tyłek, żebyśmy zaczęli się dalej rozwijać. Widocznie to, co utraciliśmy nie było już dla nas rozwojowe ani przyszłościowe... 

Ta refleksja dość mocno zmienia moje podejście do tzw. "przywiązania", bo to ono każe nam trwać przy czymś, co od dawna przestało być dla nas rozwojowe i to ono powoduje smutek po utracie. Bo właściwie po co się smucić, skoro to, co utraciliśmy było dla nas już tylko balastem?

O pasji do pracy słów kilka...

Tak, to jest możliwe!!! Zadziwiające, a jednak prawdopodobne! Mogę zakochać się w swojej pracy. Któż by pomyślał? Zawsze wydawało mi się, że praca to tylko pieniądze, wykonać obowiązki i do domu, koniec, teraz czas dla mnie. A tu proszę! Pojawia się coś, co pochłania mnie bez reszty. Czy jest 6.00 rano, czy 3.00 w nocy pojawiają się pomysły, koncepcje, jakieś myślenie o tym, naprawdę! I w dodatku mogę wykorzystywać w tej pracy nie tylko swój zawód ale też swoje pasje, te największe - wspinanie, treningi, gotowanie, zdjęcia!!! To możliwe!!!

Budzę się rano i mam wrażenie, że jestem kimś zupełnie innym, jakby mnie ktoś podmienił w nocy. Tak, dzisiaj tak się właśnie stało. Cały świat zmienił kolor. Bo przeniknęła mnie pasja ze wszystkich stron. Jakie to jest ważne!!!

Znalazłam dzisiaj przy okazji przeglądania materiałów do szkolenia jedno ważne stwierdzenie Anthonego de Mello: "To, czego potrzebujesz, to wolność. To, czego potrzebujesz, to kochać. I taka jest Twoja natura."

Popatrzyłam na to zdanie... i stwierdziłam, że dzisiaj mogę z powodzeniem powiedzieć, że wszystkie moje potrzeby są zaspokojone... :D